"Sannar sögur"

Í kjölfar þess að hingað streyma Evrópubúar frá löndum þar sem kaupmáttur er mun lakari en hér, heyrir maður stöðug fleiri sögur af vondri framkomu gagnvart þessu fólki.

Ein er svona:

"Seinni daginn sem hann átti að vinna fyrir mig og klára að setja upp eldhúsinnréttinguna, skynjaði ég að hann var eitthvað svo máttfarinn.  Ég spurði hann á minni lélegu ensku hvort hann væri veikur.  Hann sagði mér á sinni lélegu ensku að hann hefði ekkert borðað, því hann væri ekki með neinn pening.  Ég flýtti mér að smyrja handa honum tvær þykkar samlokur og bauð honum, sem hann þáði með þökkum.  Ég sat með honum við elhúsborðið og þá sagði hann mér frá því nærri grátklökkur að hann ætti tvö börn og konu út í Póllandi.  Hann sendi mánaðarlega 50.000 krónur heim til fjölskyldunnar og greiddi 40.000 kr. í leigu þar sem hann byggi.  Hann hefði lítið meira og alltaf þegar eitthvað kæmi uppá þá þyrfti hann að borga það fullu verði, -eins og þegar hann rak bíl í eigu fyrirtækisins sem hann vinnur hjá utan í timburstafla og rispaði hann.  Vinnuveitandinn varð brjálaður og dró viðgerðarkostnaðinn að kaupinu hans.  Hann sagðist vera að vinna svart fyrir mig og af þessum 1.500 kr á klukkutímann sem ég ætti að greiða vinnuveitandanum fengi hann 700 kr."

Athugasemdir

[Heiða B. Heiðars, 19.3.2007 kl. 10:24]

Þetta er náttúrulega skelfileg saga af ömurlegum atvinnuveitanda. Stærsta vandamálið er nefnilega íslenskir atvinnurekendur... ekki erlendir starfsmenn

[Þórdís Bára Hannesdóttir, 19.3.2007 kl. 10:50]

Þetta er örugglega sönn saga.  Vinnuveitendurnir hugsa bara um að halda laununum niðri og hámarka hagnaðinn.